Authenticiteit vs. Absurditeit
De zoektocht naar de eigenheid; wat leid tot absurditeit.
In mijn vorige blog heb ik de tandwielmaatschappij beschreven, en wat ik versta er onder. In dit stuk zal ik uitweiden over een van haar resultaten. Een van de voornaamste resultaten van de tandwielmaatschappij is de eenheid. Niet de eenheid die vanuit liefde komt. Het is eenheid die komt vanuit conformiteit. Deze eenheid komt voort vanuit de angst om er niet bij te horen, en sociaal buiten gesloten te worden. Om de sociale buitensluiting te voorkomen proberen mensen zich te conformeren naar die eenheid, de norm van de tandwielmaatschappij.
Elk individueel tandwiel wordt zo gevormd dat het er precies zo uitziet als de andere tandwielen. Als je mij niet gelooft stel ik het volgende voor…. Ga eens op een terras (of ergens anders) zitten en bekijk de massa mensen die voorbij komt lopen. Wat mij opvalt, is dat bijna iedereen er het zelfde uitziet. Het zijn telkens de zelfde zwarte jassen met kleine tasjes met het haar strak naar achter getrokken, die in groepen voorbij lopen. Of het zijn de zelfde bodywarmers met heuptasjes, met de zelfde petten, die toevallig ook allemaal in groepjes langs lopen. Zo ken je zelf vast ook een aantal combinaties die je standaard overal voorbij ziet komen. Dit zie ik dan ook als een versmelting van verschillende mensen in onze maatschappij tot een bepaalde eenheid. Dit is ook wel de ‘eenheidsworst’ waarnaar ik refereer die ontstaat.
Die versmelting zie je onder anderen terug in de mode, de meningen die mensen hebben, de houding die mensen aannemen, zelfs in hoe mensen praten, geloofsovertuigingen, en in de smaak van het eten. Als het in is, wordt het gedeeld door de massa. We streven er dan ook naar om bij de massa te horen. Terwijl we dit doen verliezen we een deel van onszelf, van onze eigenheid. We verliezen of stoppen weg wat ons uniek maakt of onderscheid van de massa, in de hoop bij deze maatschappij te passen. We conformeren ons telkens naar de norm. We nemen dan letterlijk een andere vorm aan dan onze eigen vorm.
Daarom heet het ook “con-F(v)orm-eren”. Tijdens dit conformatie proces verliezen we onze eigenheid. Zo komen we steeds verder te staan van onszelf en onze eigen kern.
Doordat we steeds verder komen te staan van wie we zijn (onze eigenheid), weten we niet meer wat eigen aan ons is. We vergeten onze authenticiteit, hetgeen wat mij, mij maakt en jou, jou. Toch proberen we onze eigenheid (authenticiteit) terug te vinden, want we willen ons toch op een of andere manier onderscheiden van de rest van de massa.
We zijn opzoekt naar onze authenticiteit, waar we zo ver van verwijderd zijn. Doordat we verwijderd zijn van onze kern, zoeken we deze authenticiteit in de buitenwereld. We zoeken dus naar onze authenticiteit buiten ons zelf.
Als we dit doen dan hebben wij de buitenwereld nodig om onze authenticiteit te bevestiging. Deze bevestiging van de buitenwereld komt dan in de vorm van aandacht. We denken dat als we aandacht krijgen dit dan komt omdat we authentiek zijn. Omdat we dan erkenning, bevestiging of goedkeuring krijgen van anderen mensen. Waardoor het lijkt dat die aandacht bevestigd dat wat we doen, authentiek is. Hierdoor word er een psychologisch respons getriggerd. Als het ware ontstaat de overtuiging dan dat aandacht een gevolg is van authenticiteit. Hoe meer aandacht je krijgt, hoe authentieker je bent. Dat wordt immers toch bevestigd door de buitenwereld?
Ik vergelijk het een beetje met het Pavlov experiment. Hierin krijgt een hond te eten als er een belletje rinkelt. Nadat de hond herhaaldelijk dit heeft gehoord begint hij te kwijlen als er een belletje rinkelt. Hij denkt immers eten te krijgen, maar als het eten niet komt, staat de hond daar, met zijn kwijl. Ik vergelijk dit proces met het Pavlov experiment, omdat het experiment gaat over conditionerring. In zeker zin werkt de aandacht die wij krijgen, als een bepaalde conditionering voor ons. We overtuigen ons namelijk dat als we aandacht krijgen (als het belletje gaat rinkelen), dat het een teken is dat we authentiek zijn (het eten komt). Dit is een automatisch proces, waar we allemaal wel eens in ons leven mee te maken hebben. Het is dus niet dat ik de mens vergelijk met een hond, ik wil hiermee aantonen wat het psychologische mechanisme is. Zodat je snapt wat er gebeurt.
Men is steeds meer opzoek naar de aandacht, hoe meer je krijgt, des te groter de bevestiging van je authenticiteit. Het wordt een soort verslaving, een verslaving voor de aandacht en als je gaat kijken wat daar achter zit. Dan is het een verslaving naar bevestiging. Dit gaat net zo lang door tot het in het absurde word getrokken. Om de aandacht vast te blijven houden (en te blijven krijgen) worden er steeds bizardere dingen gedaan. Ondertussen vergeten we dat we begonnen waren met zoeken naar onze eigenheid en belanden zomaar in de absurditeit. Hiervoor krijgen we immers erkenning. Het lijkt wel hoe absurder hoe beter.
Dit zie je onder andere in de moderne kunst. In de hoop zich te onderscheiden, schijt een creatieve geest in een hoek en noemt het kunst. Ben ik de enige die dat ziet voor wat het is? Absurd? Nee, nee…dat is authentiek aan de kunstenaar, wordt er dan gezegd. Tja, ik mag ook wel hopen dat iemand zijn schijt authentiek aan die genen is. Je kan mij veel wijs maken, maar dat poepen in een hoek kunst is niet. Nu op een iets serieuzere toon, vraag ik me af wat absurder is. Dat iemand poept in een hoek en het kunst noemt, of dat men er serieus naar kijkt en instemt dat het inderdaad kunst is. Dit is dan ook de bevestiging van de buitenwereld waar ik het in het stuk hierboven over had. De masse stemt in, dus het is zo, dit lijkt wel te zijn hoe het werkt. Is dat dan authentiek? Het is zeker ongewoon, apart en bijzonder, dat moet ik deze creatieve geest meegeven. Volgens mij heeft dit echter niks meer met authenticiteit te maken, maar is het simpel weg absurd.
Maar wat is dan wel authenticiteit volgens mij?
Ik ben van mening dat authenticiteit niet gezocht moet worden in de buitenwereld, maar juist in onze binnenwereld. Dus in onze kern. Als men een paar minuten per dag neemt om stil te staan bij zichzelf, dan komt men vanzelf bij hun eigen authentieke kern. Doordat we na gaan wat we leuk vinden, waar we blij van worden, waar we energie van krijgen, los van andere mensen. Hier vinden we wat onze passies zijn, en wat we lief hebben. Voor mij is dit bijvoorbeeld filosofie. Authenticiteit is onze kern, wie we zijn van binnen. Wie we zijn als niemand kijkt.
Wie ben jij als niemand kijkt?
