Er bestaat een vorm van creatie die de mens moeiteloos meesleept in haar zijn. Deze vorm van creatie inspireert de ander om dingen te doen en raakt ons zijn. Het is een vorm van creatie waarvan ik nu snap waarom het zo moeiteloos mensen mee sleept.

Mijn vader, zus en ik zaten ongeveer een jaar geleden op de bank audities van de Voice te kijken. We kwamen toen bij de auditie van Amira Willighagen en Grace van der Waal uit. Na het kijken van hun auditie zaten we met zijn alle met kippenvel op de bank. We vroegen ons af hoe het kan, dat iemand, of eigenlijk de creatie van iemand, je zo kan raken. En toen viel mij iets binnen. 

Wat deze twee meisjes deden in hun auditie noem ik een bijzondere vorm van creatie. Namelijk de vorm van creatie die een illusie doorprikt die wij onszelf voorhouden.

Maar wat is die vorm van creatie nu ?
Naar mijn mening weerspiegeld deze vorm van creatie voor een kort moment de essentie van het leven zelf. Namelijk de ultieme balans van contrast, het leven zelf. De ultieme balans tussen, wat wij ervaren als twee uitersten, die samenkomen, en het leven in haar totaliteit vormen.                                 

Er wordt ons geleerd dat het leven bestaat uit dualiteiten, zoals; dag/nacht, zwart/wit, liefde/haat, enz. Zo is een ieder wel bekent yin yang symbool. Het symbool voor het leven met de inbegrepen dualiteit. Het klopt dat het leven bestaat uit dualiteiten, echter is dit niet wat het leven is. Het klopt dat het leven bestaat uit dag en nacht. En dat je de nacht nodig hebt om te weten wat dag is. Zo definieerd de dag, de nacht, en andersom. We hebben beiden dan ook nodig om, iedere tegenstelling apart (An Zich) te kunnen ervaren. De ene kan niet bestaan, gedefinieerd worden, zonder zijn tegenpool. 

Echter hebben wij de misvatting dat deze twee tegenovergestelden ook echt los van elkaar bestaan. We scheiden ze dan ook door ze elk aan één kant van het spectrum te zetten. Zo zetten we blijdschap tegenover verdriet, we uiten ze immers op verschillende manieren toch? We ervaren twee tegenovergestelde emoties, en maken een onderscheid tussen deze twee emoties alsof ze gescheiden zijn. Echter is dit een missvatting. De twee liggen niet elk aan een ander kant van het spectrum, waardoor ze gescheiden zijn, maar zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het is 1 geheel, een munt met twee kanten. Of zoals ik het zou omschrijven, een dunne lijn met twee zijdes.  Ik maak hier de vergelijking naar een koorddanser op een dunne lijn. En aan elk van de kanten van de lijn een van de twee tegengestelde. Echter trekken we zelf de lijn. Maar voordat we zelf de lijn trokken, was het, het zelfde, en dat is het nog steeds alleen is deze eenheid nu gescheiden door onze eigengetrokken lijn.

Wij ervaren  vaak enkel de scheiding, en nemen we voor waar aan, dat ze gescheiden zijn. Maar dit is een illusie die we onszelf voorhouden zodat we gevangen blijven in een van de twee uitersten omdat we vaak een voorkeur hebben voor slechts 1 kant van de dualiteit. De essentie van het leven, is dan ook de ervaring van de ultieme balans van contrast. De ultieme balans is beide tegenstellingen ervaren, in de wetenschap dat deze in essentie hetzelfde zijn, daar ze onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

De balans tussen de twee, overbrugt de tegenstelling, door de illusie van de tegenstrijdigheid te breken. Wanneer deze illusie van dualiteit gebroken is, en het besef dat de twee een geheel vormen, ervaart met de essentie van het leven. Het vast kunnen pakken, het kunnen uiten van en spel tussen deze tegenstellingen, de essentie van het leven, is voor mij de ultieme vorm van creatie.                 

Die vorm van creatie laat zien dat de lijn tussen de twee tegenovergestelde heel dun is. En dat ze dus niet beide aan een kant van een spectrum liggen, maar laat de onlosmakelijk verbondenheid met elkaar zien. Die vorm van creatie stapt namelijk van de ene tegenstelling over op de ander en weer terug, waardoor de illusie gebroken wordt waarin we gevangen zitten en waardoor het als 1 geheel ervaren wordt.

Dit maakt dat wij moeiteloos meegesleept worden. De essentie van het leven is het spel van tegenstellingen, dualiteiten. De gezegde; its a fine line between love and hate, wordt niets voor niets gebruikt. Het hebben van deze twee tegenstellingen zonder interactie is niet de essentie van het leven. Er moet een zekere mate van interactie zijn tussen de twee tegenpolen.

Als je goed gaat luisteren naar Grace van der Waal, hoor je dat ze net niet te hees zingt waardoor het net niet vals wordt, maar juist prachtig is. Ze gaat zo dicht op de grens tussen vals en zuiver zitten, en gaat soms iets meer naar het één, waardoor je als aanschouwer ervaart dat ze naast elkaar liggen. Doordat ze met zulk gemak van de ene naar de ander gaat. Ik bleef op dat moment aan haar lippen hangen omdat ze als het ware aan het balanceren was op de lijn tussen de tegenstrijdigheid die wij ons zelf voorhouden.